When Plans Fall Apart and the Wind Tries to Rip Your Head Off – A Saturday in Life’s Rhythm

I had ambitious plans for yesterday—really, the kind where you feel ready to conquer the world and tick off a dozen things from your to-do list. But, as it often happens, the weather and my body had their own ideas. I didn’t get out of bed until around 10 a.m. (which honestly felt like a small luxury). After a leisurely breakfast, we headed to the allotment.

The sky was grey, and a cold, unpleasant wind was blowing, but we decided not to let that stop us. The kids went wild jumping on the trampolines, and Adrian began a tough battle with assembling a new grill—something that turned out to be much more time-consuming than we thought. I, on the other hand, dove into cleaning up our summer house. We want to start spending nights there soon, so it needed a serious refresh.

Unfortunately… winter had left its mark. Or more accurately—mice had. And quite a few. They’d eaten our stored food, damaged some things, and made a complete mess. It was like something out of a horror movie set in a pantry. Thankfully, I came prepared: with a powerful shop vac and strong cleaning supplies. Trash bags filled up quickly, and the fridge is finally clean again, though there’s still a lot of work left to do.

We stayed at the allotment until 5 p.m., and even though we didn’t finish everything, I’m proud of what we managed to get done. There’s still time—plenty of it—and the season is just beginning. At one point, it even started hailing! But we managed to find shelter, and luckily, the storm passed quickly so we could head home peacefully.

We skipped our planned rollerblading outing—the weather was just too harsh. Instead, we had an early dinner, and I went to my scheduled lash appointment at 7 p.m. I got back home after 9, feeling pampered but also completely wiped out. On the way home, the wind was so strong I genuinely thought it might blow my head off.

Even though I spent hours cleaning and running around, my step counter only showed 9.5 thousand steps. Not much, maybe—but hey, not every day has to be about breaking records. Sometimes your body just says “enough,” and you have to listen. I’m still recovering from our recent trip, but I know I’ll bounce back soon and return to the movement that brings me so much joy.

Because life isn’t a race. It’s a dance in the wind, a trampoline of emotions, and a showdown with a grill that refuses to cooperate.

Gdy plany się sypią, a wiatr chce urwać głowę – sobota w rytmie życia

Miałam na wczoraj ambitne plany, serio – takie pełne zapału, działania, może nawet kilku sukcesów do odhaczenia. Ale jak to bywa… pogoda i mój organizm postanowiły zrobić własny scenariusz. Rano otworzyłam oczy dopiero koło 10 (co samo w sobie jest już luksusem!) i po spokojnym śniadaniu zebraliśmy się na działkę.

Niebo było szare, wiał zimny, nieprzyjemny wiatr, ale co tam – dzieciaki aż się rwały do trampolin, a my nie chcieliśmy przegapić szansy na trochę świeżego powietrza. Adrian podjął nierówną walkę z nowym grillem – wyglądało to jak pojedynek człowieka z transformerem, który nie miał najmniejszego zamiaru współpracować. Ja natomiast wciągnęłam się w generalne porządki naszego domku letniskowego. Bo przecież sezon się zbliża, a planujemy już niebawem tam spać.

Niestety… zima zostawiła po sobie ślady. A raczej – myszki zostawiły. I to spore. Wyjadły zapasy, poniszczyły trochę rzeczy, a przy tym nabałaganiły tak, że można by nakręcić horror o nawiedzonej spiżarni. Na szczęście mam swój oręż – warsztatowy odkurzacz i silne środki czystości. Worki na śmieci zapełniały się jeden po drugim, lodówka w końcu odzyskała swój blask, choć wciąż przede mną masa pracy.

Na działce zostaliśmy do 17 – i chociaż nie udało się zrobić wszystkiego, czuję satysfakcję. Mamy jeszcze czas, sezon dopiero przed nami! W międzyczasie spadł grad, dosłownie! Ale schroniliśmy się w porę i po chwili wszystko ucichło – jakby pogoda chciała nam tylko przypomnieć, kto tu rządzi.

Popołudnie zakończyliśmy obiadokolacją w domu, a wieczorem czekała mnie jeszcze umówiona wizyta u stylistki rzęs. Wróciłam po 21, wyglądając lepiej, ale czując się jak po maratonie. Wiatr na powrocie próbował urwać mi głowę – serio, nie przesadzam.

Mimo kilku godzin aktywności, licznik kroków pokazał zaledwie 9,5 tysiąca. Czy to mało? Może. Ale moje ciało powiedziało wyraźnie "stop". I to też jest okej. Nie trzeba zawsze gonić wyników. Jeszcze nie doszłam do siebie po ostatnim wyjeździe, ale wiem, że wracam do siebie. I wracam do ruchu, który kocham – nie na siłę, tylko z radością.

Bo życie to nie wyścig. To taniec z wiatrem, trampolina emocji i walka z grillem, który nie chce dać się złożyć.

This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io 05/04/2025 9549 Walking